بی پلاکی های جنگی که نیامده

توی جبهه ها همه جبهه ها یک قبری هست که شاعر لاغری توی آن خوابیده این برای هیچ کس مهم نیست یکسری آدمند که توی بیابان می افتند و هیچ کس سراغشان را نمیگیرد آدمهای بی عرضه ای که قبل از آنکه بتوانند فرار کنند گلوله خورده اند. این هیچ خوب نیست این اصلا عادلانه نیست. آدمها بالفرض هم که بمیرند نباید توی بیابان بی پلاک بمانند. پلاک خیلی مهم است پلاک سرباز از تفنگش خیلی بیشتر ارزش دارد. یک کسی باید یادش باشد. یک کسی باید یادش بیاید...

 

 
   


Wednesday, November 28, 2018
 
کشتن محسن

سرباز آخری که کشتم
چشم‌هاش شبیه خودم بود
و لرزش چانه‌ش
و مثل من از رفتن می‌ترسید
سرباز آخری که کشتم هر شب
بعد خوردن تن
تنها
از روی بیکاری جق می‌زذ
و گوشه‌ی انگشت اشاره‌اش
از حرارت لوله
و شانه‌ی راست‌ش
از ضربه‌های تق‌تق مسلسل
عاصی بود
سرباز آخری که کشتم
توی جیب‌هاش
نامه‌ای از شهر آمده داشت
چهار نامه‌ی غمگین
درباره‌ی این‌که
"تو اصلن من را نمی‌فهمی"
و این‌که
"من خیلی تنها م"
و این‌که
برایت فلان
و برایت بهمان
و اینکه چرا بر‌نمی‌گردی
درباره‌ی بابا
و راجع به زندگی
که ادامه داشت
سرباز آخری که کشتم
در پس‌کله سوراخی داشت
قدر همین سنگر
 و چشم‌های ناامیدی اما
قدر این سنگر
سرباز آخری که کشتم
سالهای پیش
در میان نامه‌هات
مرده بود

Tuesday, November 27, 2018
 

شرمساری
صادق آهنگران



مهم نیست چه‌ می‌خواند
مهم این است
که ما از شما دور ایم
از تمام تکه‌های دنیا
از گلوله‌هایی که ما را می‌کشند
و مال هیچ‌کس
و رویای تلخی که ما را می‌کشد
و مال شما نیست
شما
که از ما دور اید
شما که جای دوری رفته‌اید
بدون این‌که از جا تکان خورده باشید
ما‌ ایم که افتادیم؟
یا شمایید که هرگز بر نمی‌گردید
شما یید که یک مشت استخوان متحرک از
دست‌های‌تان مانده
و کلت‌های سرد
و زیرجامه‌های زرد
لای استخوان
ما از جهان
بابت شما
بسیار شرمسار ایم
بیایید
سر به شانه‌ی هم
زار زار گریه کنیم
ما
یعنی یکی از ما
یا هر دو
هم را
تا ابد از خود
شرمنده کرده‌ایم

Wednesday, November 14, 2018
 

"آقایون داوطلب. حضرات لشگر اشقیا. اینجا ته دنیا س. همون‌جا که قرار نبود گذارتون بیافته از اینجا یا گریون یه ماهه برمی‌گردید دست از پا درازتر  میون همون هتلی که بش اسم گذاشته بودین سنگر یا اینکه تا ابد از این‌جا برنمی‌گردین"

می‌گفتن‌ش گروهبان دیو. بعدنا از اون دشت لعنتی و آدماش کسی خبر نداره. یکی از اجباری‌ها می‌گفت از اون تیکه زمین لعنتی فقط جنازه و آدم ساکت برگشت. تا یادم می‌آد گروهبان جزو ساکتا و جنازه‌ها نبود