فکر می‌کنم درباره‌ی گفتن از جنگ نباید به اسم و عددها اکتفا کرد. نباید نوشت در فلان درگیری مرزی سه سرباز از فلان‌جا و دو سرباز از بهمان جا مردند. تقلیل آدم‌ها به سرباز باعث می‌شود کشتن آدم راحت باشد. برای همین هم فرمانده‌ها عاشق بمب‌های بزرگ و گورهای دسته جمعی هستند. بیشتر از داستان‌های مردن سربازها بگویید از عذاب کشتن که با آدم می‌ماند. از ترس‌ها جق زدن‌ها عکس زن‌ها و دوست دخترها. مداوم یاد خودمان بیاوریم سرباز کلاشینکف نیست. بابا دارد مامان دارد دختر دارد زن دارد باغچه دارد می‌خندد می‌ترسد وقتی گلوله می‌خورد  روده‌هاش را توی دست‌ش می‌گیرد و یاد چیزهایی می‌افتد که در خانه جا گذاشته. مثل سگ بنویسید نگذارید حتی یک سرباز بدون داستان بمیرد. بدون داستان بودن ساده می‌کند کشتن آدم را.