بی پلاکی های جنگی که نیامده

توی جبهه ها همه جبهه ها یک قبری هست که شاعر لاغری توی آن خوابیده این برای هیچ کس مهم نیست یکسری آدمند که توی بیابان می افتند و هیچ کس سراغشان را نمیگیرد آدمهای بی عرضه ای که قبل از آنکه بتوانند فرار کنند گلوله خورده اند. این هیچ خوب نیست این اصلا عادلانه نیست. آدمها بالفرض هم که بمیرند نباید توی بیابان بی پلاک بمانند. پلاک خیلی مهم است پلاک سرباز از تفنگش خیلی بیشتر ارزش دارد. یک کسی باید یادش باشد. یک کسی باید یادش بیاید...

 

 
   


Tuesday, September 17, 2019
 
توی بچگی است که آدم یک‌طورهایی می‌فهمد که به این راحتی هم نمی‌شود مرد. دفعه‌ی اولی که با یک نفر دعوا می‌کنی و هم را روی داغی آسفالت زخم می‌کنی وقتی که خسته‌ای یا کتک خورده‌ای و گریه‌ات گرفته چون فکر می‌کنی که داری می‌میری از مادرت داداش‌ت بابات یاد می‌گیری کم‌کم که نه بابا با کمی‌خون یک مشت کمی گیج و بی‌جان تو خیابان افتادنن یا یک توپ چل تیکه که فرهاد قایم کوبیده روی تخم‌هات و درد جان‌ت را گرفته آدم نمی‌میرد راست‌ش جنگ برعکس بچگی است مردم قشنگ می‌بینی با تن محکم و بی‌نهایت سلامت و چند دقیقه بعد می‌بینی از جایی افتاده مرده یا گلوله خورده کنارش و الان باید چشم‌های قشنگ‌ش را از توی روده‌های‌ش در بیاوری و حتی ساده‌تر تفنگش در رفته و ددوتای انگشت‌هاش را انداخت روی خاک. هر کسی که می‌بینی ممکن است بعد چند ساعت بمیرد. به قول آقای حشمتی حالا خداحافظ اگر شد دیدار بعدی