نجنگیدن انتخاب نیست جنگ ها همیشه وقتی اتفاق می افتند که دیگر نمی شود پیش خانه بمانی گلوله ها در می‌زنند و سراغ آدم را می گیرند آدم می رود واقعی  جنگ و شگفت زده می شود که این تفنگها که هم‌زمان عصا و مادر و خانه هستند چقدر سنگین‌ اند آن تگه سربی که اسم آدم نوشته روش چقدر  دور و دردناک و منتظر است مثل زن آدم که توی خانه منتظر است و آدم تازه می‌فهمد لحظه‌ها تا چه پایه فکر کرده اتفاق می‌افتند و چه راحت سر داغ پر حرف و بی صبر مدام خاطرات‌ش را مرور می‌کند و مدام به آدم می گوید چه شده که آمده چه شد که مانده چرا نمی رود؟

نجنگیدن انتخاب نبود گفت و گفت حالا دیگر حتی جنگیدن هم انتخاب نیست نگا به دستهاش کرد که دیگر انگشت نداشتند