- اگه آدم به قصد جبهه رفتن رفته باشه جبهه یعنی اگه آدم اینقدر دیوونه باشه که به قصد جبهه رفته باشه جبهه. جبهه آدم رو نیگه می داره سر آدم رو می ذاره روی زانوش پلاک آدم رو می کنه می ندازه روی خاکا. مثل پری دریایی ها که ملوانای جوون و قر می زدن می بردن ته دریا جبهه ای می شی به صدای سینه زدن عادت می کنی. به لهجه ی جنوبی آهنگران توی بلندگوی دستی. به جوونهای تازه سبیل که راس کار شهادتن. به غریبه های گرینوف کار که هیچ وقت حرف نمی زنن. به بچه های توپخونه که گوششون ضعیفه به تخریب چیایی که همه اش نگاهشون به زمینه . به فرمانده ها که همیشه غمگینن دنیات مث مغروقای پری های دریایی هاس. اونوقت اگه شانس داشته باشی گلوله غیب ی آد و با خودش می برتت...

- بدشانس با شم چی؟

تو بندر قدیم یه دیوونه های نصفه ای بودن نابینا که همه اش صدا می کردن "ستاره ستاره ستاره" شبا می شستن رو به ماه پش به "دریا  بابام می گفت "پری برشون گردونده پری برشون گردونده

دس زد به  پشتم گفت "خوش اومدی جوون"