مثل بهار بارانی بود  سرجوخه

مثل زمستان سردش بود سرهنگ

مثل تابستان عرق می کرد اسیر عراقی اردوگاه

مثل پاییز به زمین می ریخت سرباز

 باران در فاو

فاو در باران

گلوله و اشک . . . باران

باران در چشم های زنی با قاب عکسی در دست

عکس زنی بیرون آمده از جیب لباسی در سنگر. . . در باران

صدای سقوط در ناودانی ها

در سنگرها

در آسمان

که رعد می کشید برق

و سوسوی چراغی دور در باران

از سرجوخه خون و اشک و باران شره می کرد روی زمینی که دخترش به گور شده بود در آن

فاو باران بود

و سیل می بارید از بغداد

از ابرهایی که بوی قارچ می دادند

  سیروس دو بخش دارد

اول سی / حالا گیرم مرغ یا نفر

که زنده زنده به گور

و بخش دوم روس

با میگ های بزرگش که در آسمان زوزه می کشید

این شعر پایان ندارد

مثل سرنوشت سیروس

وقتی زنش همسر برادر شهید شد

عموی بچه ها شد بابا

که نان ندارد

و آب هم اِی

نه آن قدر که دسته گل را بشود از آن گرفت

وقتی از فاو برمی گشت

فهمید پدر شهید بهتر از پدر بی نان اس

کوچه ی تنگی بود کوچه ی شهید بهادری

که از خرمشهر تا تهران دویده بود

تا بگوید " مریمی . . .  مریمی . . .  تو را دوست دارم و از جنگ "

هیچ کس نشنید فعل جمله شهید بهادری چه بود

فعل او هم کلاغ پر

شهید پر

جنگ اما . . .

 مصداق یک شعر فارسی که می گوید " دیو چو بیرون رود فرشته درآید " جنگ تازه تمام شده بود که نوشتن را آغاز کردم . هم نوشتن را هم روزنامه نگاری را . مدرسه تمام شده بود که دیدم طنزنویس مطبوعات شده ام و در کنار آن نویسنده داستان کوتاه و شاعر . به قول سید علی صالحی " شهروند واژه . "

دوستی من و علی  از همنشینی های شهروندان واژه آغاز شد . در تهران . از یک پاتوق ادبی زیرزمینی . کم کم دیدیم هر دو به سه چیز علاقه ی فراوان داریم . ادبیات ، کافه نشینی و اینترنت . همین سه پارامتر زمینه ساز تاسیس وبلاگ "بی پلاکی " شد

آخر هفته ها در کافه ای می نشستیم و برای هم شعرهامان را می خواندیم . شعرهایی با طعم قهوه و چای تلخ . بعد دیدیم چقدر شعرهامان بوی زندگی می دهد و هرچه بوی زندگی بدهد از جنگ منزجر می شود . نفرت از جنگ سرآغاز بی پلاکی شد . بی پلاکی سربازان جنگ های گذشته و جنگی که هنوز نیامده .

بی پلاکی وبلاگ ما نیست . دست نوشته های سرباز خسته ای ست که دلش برای بوی همسرش و بوسه های معشوقه اش تنگ شده . صدای کشته شدگانی ست که سال هاست روح سرگردانشان در سنگرهای حفره روباه به جستجوی پلاک گمشده شان می گردد . بی پلاکی وبلاگ کودکان بی پدر مانده و زنانی ست که هنوز خطاب به شوهران به جنگ رفته شان نامه می نویسند . حکایت نخل های سوخته . معشوقه های بی معشوق مانده ، رزمندگان مجروح ، مادران داغدیده ، آوار مدارس ، نیمکت های شکسته ، مفقودان ، مین های گمشده تاریخ و تل خاک به جا مانده از جنگ است .

حکایت بی پلاکی حکایت تمام سربازان در طول تاریخ است . از جنگ چالدران تا نبرد هارل بر . از سربازان گمنام هخامنشی که بعد از قرن ها در مصر سر از مدفن بر می آورند تا بگویند جنگ یعنی بی خانمانی تا واترلو و فاو و شلمچه . به قول شادروان عمران صلاحی " حالا حکایت ماست "

ارادتمند

شهرام شهیدی

15/1/1389 خورشیدی

 دست مرا نگیر

بگذار این قهر تا روز قیامت ماندنی بماند

نه دیگر هیچ حلقه ای در انگشت من فرو نمی رود

دستهایم را در سنگر فاو جاگذاشته ام ببین

دستهایم حالا خالی تر از همیشه است